«بسم الله الرحمن الرحیم»، بنام خدایی که رحمانیت را در خطبه ها و رحیمیت را بر سر سفره های احسانت تجلی بخشید. «انا اعطیناک الکوثر» همانا تو افتاده ای تک و تنها و چهل مرد و طنابی بر گردن شوهر. «فصل لربک وانحر»، نماز بی سجده ات در کوچه، و قربانی ات پشت در، جملگی از تو قبول شد. تو سربلند راه ولایتی، اما نه آنقدر که پسرت، سر بلند خاهد شد. «ان شانئک هوالابتر»، اما مبادا نسل آدم را ابتر کنی. مبادا بغض مسجد را بشکنی. مبادا قرار دل ماه را برهم زنی. آب در دلت تکان نخورد، مادر آب! مبادا زمین را خاک بر سر کنی.

امام معصوم میفرماد: هر کسی محبتی از محبت ما در دلش است می تواند مادر ما (حضرت زهرا) را مادر صدا کند...

مادر مادر مادر ای بی حرم مادر مادر مادر

اگر میت باشم. اگر سید نباشم، اگر اهل سواد نباشم. اگر سیلی نخورده باشم. اگر سرنوشت ایامم را، بدست تقویم نسپرده باشم. اگر مرد نباشم، یا اگر اهل درد نباشم، حتا اگر کمر درد نگرفته باشم؛ از کدام لرز ِ«صدا» و از کدامین اندوهِ «سیما» باید بدانم، که وقتی «فـ...» می گویی، سر دو راهی «فرحزاد» و «فاطمیه» با سه سوت، تا کجا بروم؟ نکند همان اول دوراهی مردد شوم؟

فاطمه در میان دیوار و در ، محسن شش ماهه بی جان، ریسمان به دست حیدر، دریای اشک در چشم زینب، امیرالمومنین با دستی بسته کشان کشان بسوی مسجد، وقت خداحافظی نزدیک است، زمزمه امن یجیب به گوش می رسد.

چند روزی بعد بانو به روی بستر و امیر در آرزوی باز شدن چشمان فاطمه، آری، دیگر ضربه قنفذ و مسمار و فشار در و دیوار کار خود را کرده بود، تبسمی بر لبان زهرا نقش می بندد و این کلام جاری می شود "السلام علی جبرئیل، السلام علی رسول الله" و بدینسان فاطمه در راه دینش فدای مولایش می گردد.

ساعتی چند از شب گذشت، شبی به غایت تاریک از نخستین شب های جمادی الثانی که ماه هنوز فرصت نورافشانی و خودنمایی نیافته است.

مدینه را سکوتی غریب فراگرفته و چشمان بی فروغ منافقان، با وجود همدردی کاذبانه با علی(ع) و خانواده اش در شهادت زهرا(س)، در خوابی آرام فرو رفته است.

در خانه محقر علی(ع) حال و هوای معنوی دوچندانی حاکم است، تعدادی از یاران علی (ع) در اندوه این مصیبت بزرگ، در غربتی جانسوز، اشک غم از دیدگان فرو می ریزند و این امام همام با قلبی آکنده از اندوه، خاطرات روزهای با زهرا(س) بودن را از نظر می گذراند و غریبانه می گرید.

و ما چه می دانیم مصیبت زهرا چیست ؟؟؟

و ما اصلا نمی توانیم بفهمیم حال دل علی را ... امام معصوم میفرماد که ما در مصایب ستری روی دل شیعیان قرار می دهیم و گرنه از داغ مصیبت جان می دادند....
آن استفاده معنوی که اهل دل از حرم و مضجع منور اهل البیت خصوصا حرم اباعبدالله الحسین می کنند و آن شفا ها و الام ها و دردها و سینه هایی که در آنجا گشاده می شود و فرج می یابد همه اش ذره است در مقابل تربت پاک زهرای اطهر ... اگر مادر ما بی حرم نبود .... اگر بارگاه و گنبدی داشت که مامن دلسوختگانش می شد چه فرج های معنوی که از آن عاید شیعیانش نمی شود... براستی سر نهان بودن تربت زهرا چیست؟

براستی یادتان هست 28 صفر پیامبر چه به علی وصیت نمود ...؟؟دست فاطمه را در دستان مبارکش نهاد و او را نزد وی امانتی گرانبها خواند... 

امشب که دیگر زهرا جان در بدن ندارد علی چگونه و با چه دلی می خواهد امانت رسول الله را پس دهد...؟

آری این رسم علویون است ... البلاء للولاء ...

آه... این پیشانی چقدر خط خطی شده. چه کسی گره های ابروان علی را از هم وا کند..؟ دست هایت کو؟ چه کسی باز صدا زد؛ زهرا...؟!